Liefde is een fluisterstem

Jan Brokken, Louis van Beek

New York, 1980. Te midden van miljoenen lichtjes en een stad die nooit slaapt ontmoet Jan Brokken de dichter en hematoloog Leo Vroman. Het wordt een dag die begint in alle vroegte in Brooklyn en eindigt tussen de gangen van een militair hospitaal, waar Vroman dagelijks werkt aan zijn bloedonderzoek. Maar het meest indrukwekkend is niet de wetenschap of de stad, het is de zachtheid waarmee hij over zijn vrouw spreekt. Tineke, zijn grote liefde sinds 1938, is de stille aanwezigheid in alles wat hij schrijft en zegt. Brokken schetst een portret van een man die even toegewijd is aan de poëzie als aan de wetenschap. Vroman dicht over liefde en vrede in de vroege ochtenduren, zoekt in rijm naar samenhang in de wereld en vergelijkt experimenteren met bloed met het schrijven van verzen. Zijn gedichten lijken licht, maar dragen de ernst van een leven getekend door oorlog, ballingschap en heimwee. In het fluisteren van Leo en in de zachte stem van Tineke klinkt een levenslange verbondenheid die alle tegenslagen overleeft. Dit verhaal is een ode aan de kracht van de liefde, aan de poëzie die troost biedt en aan de stem die zacht blijft klinken, zelfs voorbij de tijd. Luister ook de andere verhalen uit de serie 'De weemoed van de reiziger'. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie