Heks! Heks! Heks!

Jente Posthuma, Jente Posthuma

Te lelijk, te oud, te knap, te verleidelijk, zo herken je een heks. Ze zwerven rond op de heide als witte wieven, of brengen arme mannen het hoofd op hol in de dorpen. Voor het minste werden vrouwen gebrandstapeld. En nog steeds leeft de heks als kwaadaardig vrouwmens verder in de verbeelding. Op een geestige manier geeft Jente Posthuma een eigen draai aan stokoude stereotypen en laat ze zien wat een heks volgens haar werkelijk is. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie