Een soort van troost

Philip Huff

"Isabel stapte uit de schaduw van het huis. Ze was op sokken, een paar sportschoenen in de hand, haar blauwe pet hield ze boven haar ogen.`Goedemiddag, mademoiselle, zei ik. Ik zat gehurkt bij het muurtje naast het zwembad en legde de troffel terug in de zwarte emmer met de laatste specieresten. Het zweet kringelde over mijn rug en voorhoofd. `Zo slaapkop, zei ik, en ik liep naar de ligstoel in de schaduw van de grote steeneik. `Lekker geslapen? Isabel knikte, nog steeds wat slaperig." Een mooie jonge vrouw gaat hardlopen, maar komt niet terug. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatie