114 gedichten

Leo Vroman

Afval. Elk leven is tot losse levensdagen van rommelsagen uit elkaar geslagen en alle daden slechts tot speelballaden, de goede meest wat slechter dan de kwade. En hoeveel moeite valt nog te besparen, nog hoeveel jaren, hoeveel grijze haren? Laat mij niet merken dat ik aan kan sterken door werken, des te langer moet ik werken. Want daarna rot ik onder toezicht van mijn vrienden, hun bloemen ziende die ik niet verdiende. Is er geen andere dooie om zo te bestrooien? Als mij Uw bladluis bijt kan ik niet vlooien. Wie stilhoudt wordt bang en verbaasd en ziet zijn naasten langs zich haasten; geen graf, o Heer! leg mij maar neer dwars op de stroom van het verkeer.